Już 17 tys. lat temu, czyli prawie 2 tys. lat wcześniej niż do tej pory sądzono, ustępujące lodowce w zachodniej części Zatoki Alaski otworzyły korytarz, którym ludność mogła ruszyć wybrzeżem w głąb kontynentu północnoamerykańskiego i dalej na południe. Tak przynajmniej sugerują badacze z Uniwersytetu Stanowego w Oregonie na łamach najnowszego Quaternary Science Reviews. Swe wnioski opierają na analizie próbek osadów jeziornych z wyspy Sanak na Alasce. Dotychczas uważano, że proces deglacjacji rozpoczął się w tym rejonie jakieś 15 tys. lat temu. Takie datowanie stwarzało pewne trudności w studiach nad zasiedleniem Ameryk, biorąc pod uwagę wiek stanowisk z Ameryki Południowej, jak Monte Verde czy Huaca Prieta, określanych na 14-14,2 tys. lat temu. Ludność w tak przyjętym modelu musiałaby się przemieszczać niezwykle szybko. Teraz zyskując dodatkowe 1,5 do 2 tys. lat migracja rozciągnęła się nieco w czasie.
Badacze zaangażowani w Sanak Island Biocomplexity Project, na czele z dr Nicole Misarti, zauważyli także, że maksymalna grubość pokrywy lodowej w tym regionie w ostatnim maksimum zlodowacenia wynosiła 70 metrów, lub też połowę tego co wcześniej przewidywano. To zdaniem badaczy sugeruje, że proces deglacjacji przebiegał tu znacznie szybciej, niż sugerowały to wcześniejsze modele.
Warto dodać, że początkowo projekt skupiał się na głównie badaniu zasobności dawnych migracji łososi. Jednak w trakcie analizy próbek z jezior na terenie wyspy Sanak, zaczęły pojawiać się daty radiowęglowe o bardzo wczesnej proweniencji. Daty te bazowały na pochodzącym z osadów materiale organicznym z roślin lądowych, co z kolei wskazywało, że region był wolny od lodu znacznie wcześniej. Uczestnicy projektu byli bardzo zaskoczeni, kiedy okazało się że wiek jezior można oszacować na 16,5-17 tys. lat temu.
Analizując pyłki, badacze zauważyli również, że około 16,3 tys. lat temu obszar ten pokrywała roślinność typowa dla suchej tundry. Taki krajobraz mógł zapewnić przemieszczającej się ludności w miarę odpowiednie warunki do przetrwania. Jak piszą badacze nie była to jedynie kraina lodu i kamienia. Podkreślają jednak, że w trakcie badań nie natrafili na żadne pozostałości archeologiczne. Niemniej wnioski jakie udało im się sformułować w oparciu o analizę osadów jeziornych i 22 daty radiowęglowe, sugerujące znacznie wcześniejsze ustępowanie lodowców, wskazują pośrednio, że korytarz umożliwiający wędrówkę ludności z Azji w głąb Ameryk istniał już co najmniej 17 tys. lat temu a nie 15 jak do tej pory uważano. Obecnie nie dysponujemy jednak danymi archeologicznymi, wskazującymi na obecność ludności na terenie Alaski starszymi niż 14-15 tys. lat temu.
Tekst na podstawie komunikatu prasowego Uniwersytetu Stanowego Oregonu
Nicole Misarti, Bruce P. Finney, James W. Jordan, Herbert D.G. Maschner, Jason A. Addison, Mark D. Shapley, Andrea Krumhardt, James E. Beget. Early retreat of the Alaska Peninsula Glacier Complex and the implications for coastal migrations of First Americans. Quaternary Science Reviews, 2012; 48: 1
Spodobał Ci się ten wpis? Podziel się nim ze znajomymi, udostępniając w serwisach społecznościowych.
Jeśli podoba Ci się tematyka bloga, sposób w jaki piszę i jak łączę pasję do archeologii z podróżami, polub Archeopasję na facebooku. Bądź na bieżąco i zapisz się do newslettera!
Jeśli masz pytania dotyczące tematów poruszanych na blogu napisz do mnie archeopasja@gmail.com
