Atlas inuickich szlaków dostępny online

Inuici zamieszkujący arktyczne rejony naszego globu od Grenlandii, przez Kanadę po Alaskę, przez stulecia stworzyli znaną tylko sobie sieć szlaków wędrówki. Rozciągała się ona na przestrzeni setek kilometrów w granicach zajmowanego przez nich terytorium. W zależności od pory roku, trasy wędrówki przebiegały lądem, lodem lub wodą. Tymi właśnie szlakami podążali za stadami migrujących sezonowo zwierząt, a w szczególności ssaków morskich, które stanowiły istotną cześć ich diety. Trasy łączyły ze sobą również odległe terytoria, zamieszkane przez różne grupy Inuitów.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, zważywszy na specyficzne więzi łączące Inuitów z ziemią, które przekładają się na postrzeganie przez nich własnej tożsamości społecznej. Jednak od niedawna wystarczy jedynie kliknąć i atlas inuickich szlaków wyświetli się na ekranie naszego komputera. Grupa badaczy z Uniwersytetu Cambridge w Wielkie Brytanii oraz Uniwersytetu Dalhousie i Uniwersytetu Carleton w Kanadzie, zebrała razem dane historyczne, w tym przekazy i mapy pierwszych zachodnich podróżników oraz  informacje na temat nazewnictwa określonych miejsc. Kolejnym etapem była cyfryzacja i geoprzestrzenna aranżacja danych, którą umożliwiły zdjęcia satelitarne i system GPS.

Inuicka rodzina. Fot. George R. King, wykonana w 1917 r. Creative Commons

Dokumenty jakie wykorzystano w trakcie tworzenia cyfrowego atlasu, to zarówno materiały publikowane wcześniej, jak i takie, które do tej pory nie widziały światła dziennego. Są to dane etnograficzne, będące zapisem spotkań pierwszych podróżników i badaczy z rdzenną ludnością strefy arktycznej. Atlas pokazuje dawny świat Inuitów, który nie został jeszcze zmieniony przez przemysł wydobywczy i górnictwo. Inuickie szlaki są dla nas niewidoczne. Dla Inuitów zaś są nadal żywe, ponieważ wiedza o nich funkcjonuje w tradycji ustnej, znajdującej odzwierciedlenie w licznych opowieściach.

Atlas pokazuje nam również nieco więcej, bo sposób eksploracji obszarów arktycznych przez pierwszych zachodnich przybyszów. Oni z kolei znajdując się w tak trudnym i surowym środowisku naturalnym, starali się na różne sposoby dotrzeć do tradycyjnej wiedzy Inuitów i poznać ich „sekretne” sposoby na przetrwanie w Arktyce. „To, że XIX-wieczni podróżnicy mieli wojskowe wyposażenie i odpowiednie instrumenty pomiarowe, nie posiadali precyzyjnej lokalnej wiedzy o szlakach, wzorcach i sezonowości migracji zwierząt. A to właśnie liczyło się najbardziej w miejscu, gdzie margines przetrwania może być tak wąski” – stwierdził jeden z pomysłodawców projektu dr Michael Bravo z Instytutu Badań Polarnych Scotta przy Uniwersytecie Cambridge .

Atlas jest dostępny na stronie www.paninuittrails.org

Tekst na podstawie komunikatu prasowego Uniwersytetu Cambridge

Spodobał Ci się ten wpis? Podziel się nim ze znajomymi, udostępniając w serwisach społecznościowych. 

Jeśli podoba Ci się tematyka bloga, sposób w jaki piszę i jak łączę pasję do archeologii z podróżami, polub Archeopasję na facebooku. Bądź na bieżąco i zapisz się do newslettera! 

Jeśli masz pytania dotyczące tematów poruszanych na blogu napisz do mnie archeopasja@gmail.com